Een verzoek aan Facebook

Wat zijn we tegenwoordig nog zonder social media? Over het antwoord mag je wat mij betreft best even nadenken. Want als we eerlijk zijn, kunnen we haast niet ontkennen dat media als Facebook, Twitter, Linkedin, Instagram, Snapchat en Whatsapp volledig in onze dagelijkse routine zijn geïntegreerd. Vanaf het moment dat we na een te korte nacht onze ogen weer voorzichtig openen, worden we direct geconfronteerd met een tsunami aan pushberichten, likes, posts, tweets, appjes, shares, blogs en mails. Vaak zijn we er blij mee, worden we er vrolijk van, geeft het ons afleiding en krijgen we er energie van. We weten wat er in de wereld speelt, op elk moment van de dag: van lokale drama tot mondiale vraagstukken. Van de politiek in Den Haag tot de verkiezingen in de VS.  We schieten kiekjes van alles wat ons bezig houdt en bloggen over de meest uiteenlopende onderwerpen. En alles wordt natuurlijk gedeeld. So far, so good… 

Bier en billendoekjes

Pas toen ik bericht ontving van mijn webhosting dat de domeinnaam van mijn blogpagina weer een jaar verlengd zou worden, was daar ineens het besef. Het besef dat ik al bijna anderhalf geen blog meer heb geschreven over het wel en wee van de familie Naus. Lang heb ik het gevoel gehad dat wanneer ik zou gaan bloggen over de avonturen van onze zoon Mika, het min of meer een kopie zou worden van alle verhalen die ik enkele jaren geleden met veel plezier en toewijding over onze dochter Esmee heb geschreven en met het wereldwijde web heb gedeeld. Toch durf ik na anderhalf jaar voorzichtig te stellen dat ik er naast heb gezeten. Dat ik er ver naast heb gezeten. Zo ver zelfs, dat ik me nu afvraag hoe ik dit ooit heb kunnen denken. Natuurlijk, er zijn bepaalde overeenkomsten tussen onze kinderen. Zowel hun poepproductie als hun kwijlkwaliteiten vertonen akelig nauwkeurige overeenkomsten, maar veel verder dan dat kom ik eigenlijk niet. En daarmee vervalt dan ook mijn enige argument om niet meer te bloggen over mijn zoon. Ook Mika heeft recht op een stukje vereeuwiging in tekstvorm. Ook Mika heeft het recht om later tot grote ergernis gewezen te kunnen worden op de gênante taferelen die zijn vader vroeger heeft vastgelegd en verspreid. Ooit zal hij me dankbaar zijn, hoop ik. 

De dag die je wist dat zou komen...

Ik weet het nog precies, 5 mei 2011. De dag dat Doortje was uitgerekend. De dag dat onze Esmee werd verwacht, maar uiteindelijk niet kwam. De dag dat ik me ben gaan verdiepen in frambozenthee, gekruid eten en het onwaarschijnlijk harde deel van een ananas.  De dag waarop het allemaal zou moeten gebeuren en de dag waarop ik mijn eerste blog schreef. Ik weet het allemaal nog precies. Vandaag is het 11 februari 2014. De dag dat Doortje wederom is uitgerekend. De dag die al maanden door ons hoofd spookt. Misschien is het juist wel daarom dat ik vandaag een sterke drang voel om een blog te schrijven. Maar waar ik het over moet gaan hebben, dat weet ik niet precies.

Op de camping...

Het idee was toch best even wennen. Tien dagen lang vakantie vieren op een camping aan de Adriatische kust in Italië. Ik, 'bungalowboer' bij uitstek, heb namelijk niet zoveel met campings. Als wij vroeger op vakantie gingen, was dat meestal bij familie of in een bungalow. En dat vond ik prima. De enkele ervaringen die ik met campings heb, zijn niet zo rooskleurig. Nu weet ik dat een jongerencamping op Terschelling geen representatief voorbeeld is, de herinnering is echter nog steeds levend. Helaas. En ondanks het feit dat Doortje mij grotendeels gerust heeft gesteld, blijft een klein gedeelte in mij argwanend. Ben ik wel geschikt voor een camping? Gelukkig zal spoedig blijken dat zelfs ik campingproof ben...

De aankomst

Bij aankomst blijkt al snel dat de lange reis naar Italië niet bepaald bijdraagt aan een soepele start van onze vakantie. We zijn allebei kapot en willen het liefst direct naar bed. Toch moeten alle spullen nog worden uitgepakt. Een fijne klus. Vooral als je van alle kanten wordt bekeken door ietwat te zware Italianen en Duitsers, die zichtbaar genieten van een stukje ongevraagd amusement aan het begin van de avond. Want een licht geïrriteerd en vermoeid Hollands gezin is in deze tijd van het jaar vrij zeldzaam. Zo blijkt later. Maar goed, we houden de moed erin en wanneer we onze eerste echte Italiaanse spaghetti achter de kiezen hebben, kan onze vakantie dan echt gaan beginnen.

Vrijheid blijheid

Dat mijn vakantie uit diverse kleine avonturen zou gaan bestaan, dat wist ik al. En zo begin ik 's ochtends aan mijn eerste avontuur van de vakantie: 'opfrissen' op de camping. Met de slaap nog in de ogen begeef ik mij richting het toiletgebouw, welke gelukkig op een steenworp afstand staat van onze tent. En wanneer ik op de wc zit, wordt me pas echt duidelijk wat kampeerders onder 'vrijheid' verstaan. De geluiden die mij ter oren komen, lijken soms haast onwerkelijk te zijn. Blijkbaar eindigt deze 'vrijheid' niet voor de ingang van het toiletgebouw. Nu zal ik voor de smakelijkheid van deze column verder niet ingaan op de diverse lichaamsopeningen vanuit waar deze geluiden afkomstig zijn. Dat ze bevrijdend zijn voor sommigen, kan ik nu inmiddels volledig beamen. En wat me als campingleek nog het meest verbaast, is dat niemand op of om kijkt. Ook bij de douches zijn de diverse oerkreten geen reden voor gasten om zich af te vragen of er wellicht iemand hulp nodig heeft. Die vrijheid, die gaat me wel bevallen denk ik...

Crocs en dikke mannen

Als we later onze eerste wandeling over het campingterrein maken, wordt me pas echt duidelijk dat we ons in een compleet andere wereld begeven. Vrijwel alle campinggasten hebben van hun eigen stukje grond een tweede huis gemaakt. De één nog creatiever dan de ander. Een Hollandse volksbuurt is er niets bij. En ja, dat geeft toch een bepaalde sfeer. Een gemoedelijke en gezellige sfeer. Zelfs het overschot aan Crocs en dikke mannen in te kleine zwembroeken verandert hier niets aan. En over mode gesproken, ook dat is op een camping van een compleet ander kaliber. Mensen kiezen hier duidelijk voor comfort boven mode. En waarom zou je ook moeilijk doen als het makkelijk kan? Een speedo zit natuurlijk veel lekkerder dan een algemeen geaccepteerde korte broek. Denk ik. Als ik vervolgens mijn teenslippers heb ingeruild voor comfortabele 'oldschool' badslippers, constateer ik tevreden dat het inburgeringsproces naar wens verloopt. Heerlijk, die vrijheid!

Campingclowns

Het kan haast niet anders dan dat je op de camping ook gasten hebt die extra opvallen. Ik noem ze voor het gemak even de 'campingclowns'. Gasten die ongewild regelmatig de dubieuze eer hebben om in de spotlight te staan. Het duurt dan ook niet lang voordat we ze hebben gevonden. Wat blijkt: het zijn zelfs onze buren! Het betreft een Italiaans stel van een jaar of veertig. Samen goed voor zo'n driehonderd tot driehonderdvijftig kilo, schat ik. Zwaar rokend en drinkend brengen ze het grootste deel van de dag door voor hun tent of bij het zwembad. Op zich zo al een bezienswaardigheid, maar hun keuze voor vervoermiddel vind ik minstens zo bijzonder. Naast hun tent staat een kleine fiat 500. Iedere autokenner weet dat deze auto nou niet bepaald bekend staat als een ruime stationwagon. En dan druk ik het nog voorzichtig uit. Ik heb er uiteindelijk drie dagen op moeten wachten, maar ik heb met eigen ogen geconstateerd dat het stel echt in deze auto past. Jawel, echt waar! Gelukkig heeft de fiat geen gevoel...

Italiaans temperament

Voor Esmee is de camping één groot feest. Of ze nu bij het zwembad zit of op het strand, haar rol als vakantievierder neemt ze serieus. We hadden eigenlijk wel verwacht dat ze een beetje af moest kicken, gezien het feit dat er in geen velden of wegen een televisie met Sesamstraat of het Zandkasteel te bekennen is. Maar niets is minder waar: geef mevrouw een emmer en een schepje en je hoort haar niet meer. Althans, totdat ze voor het eerst kennismaakt met het welbekende Italiaanse temperament. In het water bij het strand roept een vader zijn zoontje tot de orde. De exacte vertaling laat nog even op zich wachten, de boodschap was daarentegen zeer duidelijk. Esmee weet niet hoe snel ze het water uit moet rennen om vervolgens huilend haar verslag bij ons te doen. De rest van de ochtend heeft ze niet meer gezwommen. Even leek een avondje kinderdisco in duigen te vallen omdat diezelfde meneer op een meter afstand van Esmee ging zitten. Gelukkig bleef dit onopgemerkt bij onze diva en was de 'diezo' alsnog een groot succes.

Veel te vertellen

Al met al is deze column toch wat langer geworden dan ik eigenlijk voor ogen had. Er is simpelweg veel te vertellen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de afwasruimte (de enige plek waar de sfeer niet opgetogen is), over de stereotype Italiaan (glad, maar toch zéér behaard), over onze Italiaanse buurvrouw (die alleen met Esmee kan communiceren met behulp van snoepjes) en over onopgevoede Duitse kinderen. Ze verdienen allemaal een plek in deze column. Ze hebben namelijk allemaal, op hun eigen manier, bijgedragen aan een fantastische vakantie. Het jaar 2013 zit vol bijzonderheden. Zo ben ik sinds kort een dertiger, ben ik een getrouwd man en ben ik vanaf heden met trots een heuse kampeerder. And I love it! En nu weer over tot de orde van de dag: een bezoek aan het toiletgebouw...

Peuterpraatjes

Opeens heb je het: inspiratie! En een beetje ‘hobbyblogger’ weet dat wanneer spontane inspiratie zich meldt, je deze direct zonder al te veel oponthoud en met twee schrijfgrage handen dient aan te pakken. En dat  heb ik dus gedaan. Ik reed vanavond samen met Esmee naar huis, toen ze me wees op een vliegtuig hoog in de lucht. Waarom dit acuut de drang heeft veroorzaakt om eens flink te gaan bloggen, leg ik straks uit. Maar daar wil ik het dus over hebben. Niet specifiek over vliegtuigen, maar wel over mijn dochter die ons iets probeert duidelijk te maken. Communiceren dus! En waar mijn vorige blog over communicatie eindigde met woorden als ‘papa’ en ‘mama’, kan ik nu al een tipje van sluier oplichten en vol overtuiging melden dat we nu wat meer de diepte induiken.