Pas toen ik bericht ontving van mijn webhosting dat de domeinnaam van mijn blogpagina weer een jaar verlengd zou worden, was daar ineens het besef. Het besef dat ik al bijna anderhalf geen blog meer heb geschreven over het wel en wee van de familie Naus. Lang heb ik het gevoel gehad dat wanneer ik zou gaan bloggen over de avonturen van onze zoon Mika, het min of meer een kopie zou worden van alle verhalen die ik enkele jaren geleden met veel plezier en toewijding over onze dochter Esmee heb geschreven en met het wereldwijde web heb gedeeld. Toch durf ik na anderhalf jaar voorzichtig te stellen dat ik er naast heb gezeten. Dat ik er ver naast heb gezeten. Zo ver zelfs, dat ik me nu afvraag hoe ik dit ooit heb kunnen denken. Natuurlijk, er zijn bepaalde overeenkomsten tussen onze kinderen. Zowel hun poepproductie als hun kwijlkwaliteiten vertonen akelig nauwkeurige overeenkomsten, maar veel verder dan dat kom ik eigenlijk niet. En daarmee vervalt dan ook mijn enige argument om niet meer te bloggen over mijn zoon. Ook Mika heeft recht op een stukje vereeuwiging in tekstvorm. Ook Mika heeft het recht om later tot grote ergernis gewezen te kunnen worden op de gênante taferelen die zijn vader vroeger heeft vastgelegd en verspreid. Ooit zal hij me dankbaar zijn, hoop ik.
