Ik weet het nog precies, 5 mei 2011. De dag dat Doortje was
uitgerekend. De dag dat onze Esmee werd verwacht, maar uiteindelijk niet kwam. De
dag dat ik me ben gaan verdiepen in frambozenthee, gekruid eten en het
onwaarschijnlijk harde deel van een ananas. De dag waarop het allemaal zou moeten gebeuren
en de dag waarop ik mijn eerste blog schreef. Ik weet het allemaal nog precies.
Vandaag is het 11 februari 2014. De dag dat Doortje wederom is uitgerekend. De
dag die al maanden door ons hoofd spookt. Misschien is het juist wel daarom dat
ik vandaag een sterke drang voel om een blog te schrijven. Maar waar ik het
over moet gaan hebben, dat weet ik niet precies.
Ik ga het in ieder geval niet hebben over de dag waarop we er achter
kwamen dat we over niet al te lange tijd opnieuw ouders zouden worden. De dag waarop
we in alle vroegte vertrokken naar Scheveningen om even lekker onbezorgd te
genieten op een terrasje aan het strand. De dag waarop Doortje besloot om vlak
voor vertrek nog even gauw een zwangerschapstest te doen, die vervolgens op de
badkamer bleef liggen zonder dat iemand er naar heeft gekeken. De dag waarop we
aan het begin van de avond thuiskwamen en constateerden dat er nog een kleine
verrassing op de wastafel lag. De dag waarop ik vervolgens vlak voor
sluitingstijd nog snel naar de supermarkt ben gereden om een extra zwangerschapstest te halen, omdat we het haast niet konden
geloven. Nee, daar ga ik het niet over hebben.
Ik ga het ook niet hebben over de dag waarop wij er achter kwamen dat
Baby Naus de Tweede een jongetje bleek
te zijn. De dag waarop we vol overtuigd waren
van het feit dat ik niet in staat was om voor mannelijk nageslacht te zorgen, maar
we toch ‘voor de zekerheid’ even een echo hebben laten maken. De dag waarop de
vriendelijke mevrouw van het echobureau een overduidelijk mannelijk
geslachtsdeel liet zien op het scherm. Die er vervolgens op de terugweg in de
auto voor heeft gezorgd dat we elkaar even niets meer te vertellen hadden. De
dag waarop ik me realiseerde dat ik me toch echt moet gaan verdiepen in
voetbal. Maar natuurlijk ook de dag dat we stiekem ook wel een beetje trots
waren. Nee, ook hier ga ik het niet over hebben.
Waar ik het ook niet over ga hebben is de dag (of dagen) waarop Esmee
al haar plannen met onze nieuwe aanwinst heeft aangekondigd. De dag waarop
Esmee vertelde dat de baby direct na de geboorte met haar in de zandbak moet
spelen. De dag waarop ze met een uiterst serieuze blik in haar ogen vertelde
dat zij toch wel graag de fles wilde geven. Ik ga het zelfs niet hebben over de
dag waarop Esmee het onderwerp ‘borstvoeding’ voor het eerst serieus
behandelde. Of de dag waarop ze de conclusie trok dat alleen mama een baby in
haar buik heeft en dat de kleine bolling in de buik van papa niets meer is dan
het resultaat van jarenlang biertjes drinken. De dag waarop ik met de neus op
de feiten werd gedrukt. Je begrijpt dat ik het hier ook niet over wil hebben.
Er blijven uiteindelijk nog maar weinig onderwerpen over waar ik het
in deze blog wél over kan hebben. En misschien is dat ook maar beter. Want op
de een of andere manier is de drang om in mijn digitale pen te kruipen en mijn
verhaal te doen ook niet meer zo sterk aanwezig. Blijkbaar kan ‘niets vertellen’
dus ook opluchten. Ik vermoed dan ook dat deze plotselinge drang gewoon te
maken heeft met deze dag. De dag waar we naar toe hebben geleefd. De dag die je
wist dat zou komen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten